Kaal?

Iedereen roept erover dat ik weer zo'n lekkere kop met haar begin te krijgen.
En dat is ook zo.
Ik merk dat ik minder meewarige blikken toegeworpen krijg.
En mijn haar is weliswaar kort, maar het zou ook zo geknipt kunnen zijn.
Ik lijk weer een gewoon mens.

Vanmiddag maakte ik een winters fietstochtje door het bos.
Bomen! Die zijn pas kaal!

Werk!

Eind december had ik via de mail al een balletje opgegooid bij de bedrijfsarts.
Dat ik me beter begon te voelen en me afvroeg hoe en wat als ik weer ga werken. Ze belde terug toen we net twee dagen aan boord waren van onze all-inclusive-boot. Eenmaal thuis lag er een uitnodiging op de mat voor een gesprek op 20 januari, afgelopen vrijdag dus. Met als resultaat dat ik deze week voorzichtig aan de draad weer oppak. Ik ben nog boventallig; de komende twee weken draai ik als extra kracht mee in de tussenschoolse opvang, drie keer per week voor twee uurtjes. Dat moet te doen zijn. Formeel ben ik overigens nog steeds arbeidsongeschikt.
Vanmorgen heb ik mijn eerste rondje gedraaid, maar dat betekende vooral dat ik weer heel veel mijn verhaal heb gedaan aan collega´s en overblijfmoeders. Leuk ook om weer van iemand te horen dat ze mijn blog trouw heeft gevolgd, terwijl ik daar nauwelijks weet van heb.
Verder is het ook leuk om weer tussen de kinderen te zijn. Natuurlijk moet ik weer wennen aan de dagelijkse drukte op zo´n school, maar het geeft mij enorm veel voldoening als ik een "gewonde" kleuter kan troosten en grapjes kan maken met kinderen.
Een meisje van een jaar of zeven vroeg waarom ik er zolang niet was geweest. Ziek? Wat had je dan? Ik draai er nooit omheen. Als kinderen vragen stellen, krijgen ze een eerlijk antwoord. Dat roept soms nieuwe vragen op en het kan leiden tot interessante gesprekjes. En ze kunnen aan mij zien dat je ook weer beter kunt worden.
April vorig jaar leek mijn leven als een stel glazen schalen aan diggelen te vallen, nu heb ik het gevoel dat ik één voor één de draden weer aan het oppakken ben.
Dat zal nog een mooi breiwerkje kunnen worden!

Boot...

Het is toch wel heel bizar.
Dat gekapseisde cruiseschip.
En dat zo kort na onze vakantie...
Wij zaten op een soortgelijk schip.
En je moet er niet aan denken. Te water. In het donker nog wel.
Maar wanneer hoor of lees je iets over een dergelijke ramp?
Ja, ondeugdelijke veerboten, in het verre Azië, dat wel, maar cruiseschepen?
Nooit!

Besef ik maar weer eens hoe heerlijk onze vakantie is geweest.
En hoe blij ik ben dat we weer thuis zijn.

Plestik Fantestik

Afgelopen maandag heb ik voor het eerst een bezoek gebracht aan de plastisch chirurg. De grote, nieuwe, volgende stap is in gang gezet. Na het bekijken, bevoelen en opmeten van mijn lichaam was haar belangrijkste vraag of ik er goed over nagedacht heb. Of ik dit echt wil.
Ja, ik wil dit. En ik heb er goed over nagedacht en mezelf al enigzins ingelezen.
Omdat mijn huid goed genezen is en de andere chirurg al rekening gehouden heeft met deze ingreep, kunnen we aan de slag met de meest eenvoudige ingreep. Dit behelst toch wel 2 operaties met een tussenliggende periode van zo'n 3 a 4 maanden.....slik. Maar goed, hoofd op en Dapper Voorwaarts maar weer. De wachttijd blijkt 6 tot 8 weken te zijn voordat ik aan de beurt ben, dus dat wordt op zijn vroegst eind februari.
Die middag kon ik meteen nog een paar uur in het ziekenhuis blijven i.v.m. de voorbereiding: een medische foto, vier gesprekjes (medicijngebruik, anesthesie, o.k.verpleging en planning) en tenslotte nog maar eens een keer bloedprikken. Dat betekent dus ook weer steeds opnieuw je verhaal doen.
Ik ben geneigd het allemaal nogal gelaten over me heen te laten komen, maar ik merk nu pas ook dat ik het allemaal wel VEEL vind. Misschien juist omdat ik me fysiek goed begin te voelen, komt bij mij nu ruimte voor een stuk verwerking. En die anti-hormoonpillen zorgen er toch al voor dat ik sneller kan janken of kribbig kan zijn. (Nee....jij? Kribbig? Ga weg!) Heus wel.

2012 zal wederom een bijzonder jaar worden. Deze zomer in badpak. Yes!

Hoom!

Jaaa....we zijn inmiddels weer een paar dagen thuis.
We hebben een heerlijke vakantie gehad; mooi weer, goed verzorgd, heerlijk gevaren, veel gewandeld en even zoveel geluierd. Wat het meest bijzonder was? Dat is moeilijk te zeggen, het is vooral de optelsom van alles wat we gedaan hebben: het varen, de bezoekjes aan de verschillende eilanden, de jaarwisseling aan boord, de tapas op de terrasjes, de onbeschrijflijk mooie zons-op- en ondergangen, die ene keer dat we dolfijnen hebben gezien en het leuke contact met enkele  mensen aan boord. Dat alles maakt het tot een fijne vakantie.
Ik wil vast nog wel eens een vaarvakantie, maar wat mij betreft hoeft het dan niet meer zo groot en zo luxe. Een antieke schuit op de Waddenzee lijkt me ook fantastisch. Maar dat is natuurlijk appels met peren vergelijken.
In etappes ben ik me door de vuile was aan het werken. Vanochtend ben ik voor het eerst weer wezen sporten en Hans is vandaag weer aan het werk. Het "gewone leven" is dus weer begonnen, maar niet voordat de nodige nieuwjaarsborrels afgewerkt zijn!

Voor alle bloglezers waar ik geen adres van heb -en die dus geen kaartje hebben gekregen- wil ik ook naar hen mijn dank uitspreken voor alle steun en betrokkenheid in het afgelopen jaar. Alle vormen van aandacht hebben mij ontzettend goed gedaan en daar ben ik zeer dankbaar voor. Ik moet nog wel even Dapper Voorwaarts in 2012 en dus zal ik nog wel even blijven schrijven....

Iedereen  de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
Proost!!