woensdag 26 september 2012

Naald nummer zoveel...

Ik ben afgelopen maandag weer naar het ziekenhuis geweest om bloed te laten prikken. Dit ter controle van de chronische leukemie, tot nu toe elke 3 maanden.
De waarden van de leukocyten in mijn bloed zijn nauwelijks gestegen. En dat is een hele opluchting. Aanvankelijk had de chemo een flinke tik uitgedeeld aan dit soort naargeestige types, maar het afgelopen jaar leken zij weer in aantal toe te nemen. Dat dit nu nauwelijks het geval is, is een enorme opluchting voor me. Hopen dat het zo blijft!
Tegelijkertijd valt het me op dat ik maar langzaam herstel van een griepje van twee weken geleden. Ik was daar niet zo erg ziek van, maar wel heel erg verkouden en moe; beton in mijn benen. Volgens de arts kan het inderdaad aan de leukemie liggen dat ik minder snel herstel, dat ik vage keelklachten heb en nog hoesterig ben. De weerstand is nu eenmaal verzwakt.
De arts vraagt zich ook af of ik op de lange termijn wel mijn werk met kinderen moet blijven doen; nergens grotere infectiehaarden en broeinesten voor virussen dan in de kinderopvang.... En ik was juist zo blij weer aan het werk te zijn, juist vanwege die kinderen!
Dat ik nog steeds moeite met mijn concentratie kan hebben vindt de arts heel normaal en vanzelfsprekend. Ik moet en mag mezelf meer tijd geven om weer "terug" te komen.

Al met al loop ik nu met een dubbel gevoel rond van twijfel en opluchting. Ik wil vooral het laatste de overhand laten hebben, maar het regenachtige herfstweer drukt het soms de kop in.
Kop in? Kop op!
het is niet voor niets Dapper Voorwaarts!

zaterdag 15 september 2012

Breda Barst

Zo luidt de naam van het jaarlijkse popfestival in het Valkenbergpark, hier in de stad.
Een naam die het festival eer aan doet, moet ik zeggen.
Ik wil vanmiddag wel even gaan kijken, maar ik doe het rustig aan.
Had afgelopen week nog barstende koppijn en af en toe barst ik nog in gesnotter en hoesten uit, alles het gevolg van een griepje.
Toch is dit volgens mij de eerste keer dat ik iets onder de leden heb sinds de laatste chemokuur, precies een jaar geleden. De herstelperioden na de operaties niet meegerekend, maar dat is voor mij toch heel iets anders dan ziek zijn.

Mocht het festival me teveel worden, dan ben ik naar huis en kunnen ze allemaal lekker barsten daar in het park...

maandag 3 september 2012

Nu even niet...

Het valt me soms toch zwaar, dat gewone leven.
Maar zou dat anders ook niet zo geweest zijn?
Voordat dit hele circus begon liep ik soms ook al te klagen op mijn werk dat ik het allemaal " zo veel" vond en dat er altijd zoveel "moet". Vandaag ben ik ook van hot naar her gevlogen voor mijn werk en daarom heb ik op het laatste moment toch besloten niet naar het inloophuis te gaan. Ook wel jammer, want het is de eerste bijeenkomst sinds de zomerstop en de volgende is pas weer over een maand.
Maar ik ben nu te moe. Even niet dus.
De bank op met een kopje thee en straks een poging doen om eens echt op tijd te gaan slapen....
Kijken wat dat oplevert. Maar nu?
Ik kan amper nadenken.
Nee, nu even niet.