Ik doe niet zo gauw een beroep op iemand, probeer eerst mijn eigen boontjes te doppen en bedenk hoe ik zo simpel mogelijk mijn eigen probleem kan oplossen.
Vandaag ging ik boodschappen doen, handig met de zelfscanner door de supermarkt, drie tassen in mijn wagentje. Het enige waar ik hulp bij nodig zou hebben, was het tillen van de volle tassen in mijn fietstassen achterop en krat voorop. Ik ben inmiddels heel handig geworden in het inpakken van mijn tassen, zodat alles naadloos past op de fiets. Bovendien heb ik nooit een parkeerprobleem op de zaterdag, ha!
De eerste, jonge, vitale voorbijganger vroeg ik beleefd of hij mij wilde helpen. Ik schrok van zijn arrogante reactie "Nee, haha, zeg..." met een ondertoon waar of ik het lef vandaan haalde. Kreeg niet eens de kans om het uit te leggen. De volgende man bleek zelf een (onzichtbare) armblessure te hebben, maar nummer drie was uiterst joviaal en behulpzaam. En ik hem dankbaar.
Waarom raakt die arrogante reactie mij zo?
Omdat ik zelf altijd iemand zou helpen? Omdat ik niet serieus genomen word? Zelfs niet als ik voor een keer iets vraag? Je zult maar een onzichtbare handicap hebben....
Is het echt zo erg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten