dinsdag 11 juni 2013

Naar de Top!

Graag had ik nog een blogbericht geschreven voordat ik naar Frankrijk af zou reizen, maar helaas was de hele digitale handel "under construction". Dat lukte dus niet.
Bij deze een verslag van een onvergetelijke week in de Alpen...

Op vrijdag 31 mei vertrokken Onno en ik met mijn kleine, blauwe saxo vol spullen richting Frankrijk. Ik had er enorm veel zin in; hier had ik sinds eind januari naar uitgekeken. De afgelopen dagen was ik redelijk gespannen geweest en druk met alle voorbereidingen. Hans had weer veel last van zijn rug gehad en ook dat bracht weer extra zorg met zich mee. Onno heeft ook nog veel sturing nodig; de dingen komen nog niet vanzelfsprekend uit zijn handen. U begrijpt: ik was blij dat we konden gaan!

Omdat ik het niet zag zitten het hele eind in een keer te rijden, had ik het traject in tweeen geknipt. We zouden overnachten op camping Bois Girault, de plek waar we al ruim 10 jaar komen in de zomer. Daar hadden ze toegezegd dat ze een caravan zouden klaarzetten waar we in konden overnachten. Toen we aankwamen ging de familie net aan tafel en mochten we mee eten. Wat een bofkonten zijn we toch. Bovendien konden we overnachten in een stacaravan. Vanwege het slechte weer van de afgelopen week, was het nog erg rustig op de camping en was de stacaravan vrij. Wat een luxe!

De volgende ochtend was het prachtig weer. We reden naar het stadje Gien om te tanken en wat boodschapjes te doen en gingen (wat verlaat) ontbijten op een bankje aan de Loire. Op dat moment voelde ik me al heel gelukkig.... Vervolgens gingen we onze reis hervatten en 's avonds rond een uur of zeven kwamen we, na een voorspoedige reis, aan in Alpe d'Huez.

In de dagen die volgden, zagen we hoe het evenement opgebouwd werd en gestalte kreeg. Ook het appartementencomplex waar wij verbleven werd drukker. Ons appartement was bedoeld voor 4 tot 5 personen. Er was een slaapkamertje met een stapelbed en een onderschuifbed en in het woonkamertje stond een (slaap)bank, ook met onderschuifbed. Als je dat bed tevoorschijn haalde, was er eigenlijk geen ruimte meer om aan de eettafel te zitten. Wij prijsden ons gelukkig dat we niet met zijn vijven hier hoefden te zijn, voor zijn tweeen was het prima te doen. Het enige nadeel voor Onno was dat alle bedden niet langer waren dan 1.90m en Onno zelf nu zo'n 1.95 m meet... Het onderschuifbed verlengde we provisorisch met een kussen van de bank en zo kon hij toch lekker slapen. Bovendien was er een ligbad! Dat hebben we thuis niet, dus daar heb ik van geprofiteerd. Verder hebben we een balkon met een geweldig uitzicht over de bergen met sneeuwtoppen en diep in het dal het dorp Bourg d'Oisans. Met elk weertype ziet het landschap er weer anders uit, geweldig!

Er moesten nog een hoop dingetjes geregeld worden. In het Palais du Sports in Alpe d'Huez, een redelijk groot sportcomplex voor dit dorp, was van alles te doen en dit fungeerde dan ook als het kloppend hart van Alpe d'huZes, samen met een grote tent naast het complex. Ik moest mijn kleding ophalen, mijn deelnemersnummer, buskaartjes en skiliftpasjes kopen, mij aanmelden voor het vrijwilligerswerk, consumptiemuntjes kopen, enz. enz. Er was ook een cafe, er werd live radio gemaakt en er was kinderopvang en een grote wand waar mensen hun hartekreet op konden hangen. Ook werden er kaarsen verkocht die langs de route geplaatst gaan worden. De grote tent fungeerde voornamelijk als locatie om te eten en te drinken. Er stonden ook een aantal grote tv-schermen in, zodat daar 's avonds de programma's op tv gevolgd konden worden. Vooral dinsdagavond was indrukwekkend, de zgn. herdenkings- en inspiratieavond trok veel bezoekers. De grote zaal in Palais du Sports puilde uit en de rest van het publiek volgde het programma in de tent. Net als ik. Ook hier werd er volop gereageerd, geklapt en meegezongen alsof we live aanwezig waren en dat maakte het al met al heel speciaal.

Ik merk dat de sfeer hier zo bijzonder is. Ik heb dat al vaker horen zeggen, maar nu ik hier zelf rondloop, ervaar ik het ook zo. Mensen zijn aardig, hartelijk en begaan. Iedereen is hier met een doel en een verhaal en dat schept een grote saamhorigheid. Natuurlijk wordt er ook wel eens geklaagd; ik heb ruim twee uur in de rij gestaan voordat ik mijn buskaartjes kon kopen, maar dat gold evengoed voor al die andere mensen in de rij. Op een of andere manier hielden we de stemming er in.

Woensdag 5 juni is het zo ver: Mijn Grote Dag! Samen met Onno heb ik alles goed voorbereid. Eerst gaan we ontbijten in de grote tent (ik heb voor veel maaltijden al van tevoren bonnen gekocht). We hebben alle spullen bij ons voor de rest van de dag. Onno heeft van Hans een fotocamera meegekregen waar hij vrolijk mee experimenteert. Na het ontbijt lopen we naar de skilift die ons in twee etappes naar de andere kant van de berg zal brengen. Eerst omhoog langs de sneeuw en vervolgens vrij steil naar beneden. Wat een fantastische tocht is dit al, wat een uitzicht! We zien zelfs een bergmarmot onderweg en smeltende sneeuw veranderd in rap tempo in kolkende stroompjes en watervallen. Prachtig.
De skilift brengt ons naar het dorpje Oz en daar nemen we de bus naar Bourg d'Oisans, het dorp aan de voet van de Alpe, waar ook het startplein voor het evenement is. Ook hier weer tenten, een medische post, een cafe, vrijwilligersbalie, fietsreparatiepunt, toiletten, stilteplek met kaarsen, enz. enz. Wat is het allemaal toch ongelooflijk goed en groots georganiseerd. En dat allemaal door vrijwilligers...

Wij zijn ruim op tijd voor de start aanwezig. Bij de medische post laat ik mijn voetzool nog even checken door een arts. Hij raadt mij aan er niets op te plakken van pleisters, mijn zool is goed genezen, maar wel om het goed in te vetten. Het enige wat ik daarvoor bij me heb is lippenbalsem, en dat mag ook. We eten en drinken nog wat, ik ga nog een keer naar het toilet en dan maken we ons op voor de start. Op mijn verzoek schrijft Onno mijn armen met een dikke zwarte stift vol: Op mijn linkerarm de mensen die te vroeg door kanker zijn gegaan, "in liefde", en op mijn andere arm een langere lijst met mensen die het overleefd hebben, met de woorden "hoop" en "dankbaarheid", mijn sleutelwoorden in deze missie. De mensen van het medisch team voorzien ons nogmaals van zonnebrand en zgn zouttabletten voor in onze bidons met water, zodat je lichaam het vocht beter vasthoudt. Het is ook zonnig en warm, dergelijke voorzorgsmaatregelen zijn niet voor niets.

We tellen af en vertrekken. Ik loop in de achterhoede, zodat Onno nog wat foto's kan maken, bovendien start ik in een rustig wandeltempo, vooral zodra het begint te stijgen. Eerst lopen we nog langs de campings; hier de eerste juichende en klappende mensen. Ik word er helemaal vrolijk van en de grote glimlach gaat volgens mij niet meer van mijn gezicht. Onno gaat per bus en skilift weer terug naar boven en zal mij opwachten bij de finish, tussendoor stuur ik hem sms-jes zodat hij weet waar ik ongeveer ben. De berg kent 21 haarspeldbochten en het begint bij bocht 21 beneden. Bij bocht 15 besluit ik mijn eerste korte stop te maken en val met mijn neus in de boter als daar Margriet Eshuis en Maarten Peeters samen gaan staan zingen. Zij hebben het ultieme Alpe-d'huZes-lied gemaakt en treden daar dagelijks mee op en nu dus ook op de berg. Hier ontmoet ik ook Marga, een vrouw die ik via-via al eerder heb ontmoet, maar nu voor het eerst deze week zie. Als ik weer verder loop, met de muziek nog in mijn rug, merk ik dat ik als wandelaar bijna hetzelfde tempo heb als sommige fietsers. Dat wil zeggen, de fietsers leveren een veel zwaardere inspanning om de helling op te komen en rusten daarom vaker uit in de bochten, terwijl je als wandelaar in een cadans komt waarin je nog even door kunt gaan. Drie bochten later merk je dan dat je weer door die ene rare fietshelm wordt ingehaald en dat gaat zo nog even door.
In alle bochten hangen spandoeken en banners van sponsoren aan de bergwand, er staan kaarsen te branden en vaak staan er ook mensen je aan te moedigen, muziek te maken, te dansen en te klappen. Het is geweldig! Ik geef om de haverklap high-fives en zeg honderden keren dankjewel.

Het lopen valt niet tegen. Ik begin na een tijdje wel mijn onderrug te voelen en mijn voeten, maar er is geen sprake van blaarvorming. Wel krijg ik na een tijd last van opgezwollen handen. Ik koel ze in de bergstroompjes en daar spreek ik twee vrouwen voor wie dit een bekend verschijnsel is. Het zal vanzelf weer over gaan. Af en toe stop ik onderweg om even te rusten of wat te eten, maar nooit heel lang. Hooguit een minuut of tien en dan wil ik weer door, verder, hoger, door!
De pijn wordt ietsje erger, het klimmen zwaarder en ik krijg het ineens te kwaad als ik door een man zo hartverwarmend wordt aangemoedigd. In de eerste de beste bocht, ik ben al bij bocht 6, rust ik wat langer uit en eet een paar koekjes. Zo, dat helpt!  Ik maak een praatje, hervat de moed en ga weer verder en dan belt Hans op om een hart onder de riem te steken en te vragen hoe het gaat. Hij moet zelf gaan werken, maar ik weet dat hij aan me denkt. Dat geldt overigens ook voor andere mensen die me sms-jes sturen onderweg en me oppeppen in mijn tocht. Super! Overigens complimenteert iedereen hier iedereen; fietsers die nota bene 6x die berg opgaan, spreken hun bewondering naar mij uit als wandelaar en andersom. Ik zie hoeveel moeite het de fietsers kost en vindt het onvoorstelbaar dat iemand dat vaker dan 1x kan doen!

In bocht 0, de laatste bocht voordat je in het dorp Alpe d'Huez aankomt, staan Johan en Annelies mij aan te moedigen. Hen ken ik via sportschool Tacoyo, waar ik 2x per week ga sporten en die ons met een grote actie gesponsord hebben. Ik zeg wij, want Johan is een van die kanjers die 6x naar boven gaat. Annelies heeft drie jaar meegedaan, maar vond het genoeg en is nu aanwezig voor support en als vrijwilliger en masseuse. Vooral Johan heeft me op weg geholpen naar dit evenement met goede tips en raad, fantastisch. Nog even en dan ben ik in het dorp. De ontvangst door de menigte hier is overweldigend, zoveel applaus en aanmoedigingen en complimenten. Ik moet huilen en lachen tegelijk, zet mijn zonnebril af omdat die anders beslaat...
Daarna volgt er ineens nog een heel rustig stuk door het dorp en met een grote lus loop ik richting de finish. Het begint in de laatste kilometer te regenen. Gelukkig heb ik een lichtgewicht regenjasje bij me, alleen is dat door alle stift op mijn armen nu wel zwart geworden in de mouwen...

En dan ben ik bijna bij de finish...
Tot ik mijn naam hoor roepen. Daar staat Onno, met zijn camera in de aanslag. En naast hem.... Mijn Vader? Ik geloof het eerst niet. Mijn vader!! Hier! Maar hoe kan dit?? Als het tot me doordringt dat hij er echt is, moet ik ontzettend huilen. En mijn vader en Onno huilen mee. Dit moment vergeet ik nooit meer...
Mijn vader bleek al 24 uur in Alpe d'Huez te zijn. Was met het vliegtuig naar Lyon gegaan en vandaar uit met een transfer-taxi naar zijn hotel gebracht. Hij had een bordje geknutseld met de tekst "Dapper Voorwaarts", gemaakt van papier, een ouwe kleerhanger en een demontabele stang van een ouwe rolveger. Je bent een Willie Wortel of niet.... Maar zo had Onno hem wel makkelijk gevonden in de mensenmassa!

Ik maak mijn laatste passen naar de finish. Ik voel me ongelofelijk blij en sterk en dankbaar. Mijn doel is bereikt, en hoe! Ik dacht er 4 uur over te doen, maar ben in ruim drie en een half uur over de finish. Niet slecht voor een amateur. Op een terras drink ik met mijn vader en Onno een kop thee en dan vertrekken we naar ons appartement. Daar ga ik eerst een half uur in bad liggen. Probeer zo goed en zo kwaad de zwarte stift van mijn armen te schrobben. Na dit warme bad gaan we terug naar de festivaltent, door de stromende regen, om warm te eten. Ik heb voor twee mensen maaltijdbonnen, maar als ik bij de controle vertel hoe ik verrast ben, mag mijn vader gewoon mee naar binnen en mee eten. Wat een gastvrijheid weer, wat een ontvangst.
Na het eten gaan we terug naar het appartement, potje dobbelen, kopje thee, gezellig.
Provisorisch maak ik een extra bed in orde. Mijn vader gaat in mijn bed en ik slaap met Onno in de woonkamer. Problemen zijn er om opgelost te worden.

Donderdag 6 juni is de grote Alpe d'huZESdag die al om 4.30 begint en eindigt om een uur of 8 's avonds, waarbij renners 6x de berg bedwingen. Maar er zijn ook hardlopers en wandelaars die hem 3x doen...wow.
We ontbijten weer in de tent en daarna sjouw ik wat mee in het vrijwilligerswerk tot 2 uur 's middags. Dan ga ik terug naar het appartement en lummel de middag een beetje door met mijn vader en Onno. Prima zo. 'sAvonds eten we weer in de tent, maar mijn vader ziet de drukte niet zo zitten en heeft bovendien niet zo'n honger. Wil ons ook niet tot last zijn en daardoor kan ik ook mijn eigen plan blijven trekken. Onno en ik gaan eten en blijven daarna voor de live-televisieuitzending en het optreden van Roel van Velzen en Frits Spits. Ik kom Caroline Tensen tegen op straat die haar teksten repeteert. We lopen samen op en maken een babbeltje. Wat een prettig en toegankelijk mens.
Tijdens de live uitzending wordt ook het voorlopige eindbedrag bekend gemaakt, en wat blijkt? We hebben met zijn allen al meer dan 25 miljoen opgehaald! En dat gaat nog meer worden, omdat veel deelnemers gesponsord worden met een toezegging per beklimming. Wat een feest! Ik swing een gat in de lucht... Baby get higher.... (R.v.Velzen)

Vrijdag is onze laatste dag hier en wil ik nog iets leuks gaan doen met mijn vader. Hij heeft een blokfluit bij zich en wil graag nog wat gaan spelen in het kerkje. Prima, ik haal hem over een uur daar op. Jaag Onno onder de douche, ruim alvast een en ander op omdat we morgen moeten vertrekken en haal nog een paar boodschappen. Met een goed gevulde picknicktas rijden we met mijn auto naar de kerk. De weg is weer vrij en er wordt in hoog tempo opgeruimd en afgebroken. Alle dranghekken zijn al van de wegen af, jeetje...volgens mij hebben ze de hele nacht doorgewerkt. Hulde!
Mijn vader zit nog steeds in het kerkje te blokfluiten, al bijna anderhalf uur. Dan gaan we op een terras koffie drinken en neem ik hem mee in de auto, de berg op. Hoger en hoger, totdat we de sneeuwgrens bereikt hebben en aan de andere kant het dal in kunnen kijken. Uitstappen, in het gras gaan zitten en alleen maar kijken en genieten. Het is hier zo adembenemend mooi. We sjorren pa weer overeind en dalen af richting een picknicktafel waar we een hapje gaan eten. Met dit uitstapje is mijn week in de Alpen volledig geslaagd. Wat een week, wat een indrukken, wat een emoties. Wat veel allemaal....

De terugreis verloopt zeer voorspoedig. We kunnen niet zo vroeg weg omdat er een belangrijke wielerronde door Alpe d'Huez gaat. Een soort voorronde voor de Tour de France. Na 12.15 uur wordt de weg weer vrijgegeven. Wij vertrekken iets eerder, in de wetenschap dat het toch wel even zal duren voordat we van die berg in het dal zijn en dan kunnen we inderdaad gewoon doorrijden. Ik heb slecht geslapen en moet wel drie keer een stop maken onderweg voordat we terug zijn op de camping. We kunnen weer in dezelfde stacaravan en de volgende dag stopt de vrouw des huizes me nog een royale donatie toe.
Zondag zetten we na het ontbijt en een kopje koffie de reis voort. Ik heb goed geslapen, voel me fit en uitgerust en met slechts twee stops komen we aan in Zeeland. Halen een bak chinees eten en in de achtertuin van mijn ouderlijk huis sluiten we deze bijzondere week af. Bij het afscheid moet ik weer erg huilen. Ik vind het zo bijzonder dat mijn vader dit allemaal heeft willen ondernemen voor mij! Over twee maanden wordt hij tachtig.
We zijn allemaal een held!


1 opmerking:

  1. Kunt u af en toe wel wat hulp gebruiken maar weet u niet goed waar u deze hulp moet zoeken? Op nl.care.com bieden zich talloze verzorgers en hulpverleners aan!

    BeantwoordenVerwijderen